ابر قدرت ها از حملات جت و موشک فارغ شده  و به جان و روح مردم جهان می تازند.

جهت دریافت اطلاعات و آگاهی از زندگی مردم کوه نشین و جلگه ای در ساحل دریای خزر خصوصآ شهرستان رامسر و حومه می توانید

اینجا را کلیک فرمایید

امروزه در هر منطقه از ایران به دلیل پیشرفت تعاملات فرهنگی و استفاده از فن آوری های جدید بعضی از کلمات-اصطلاحات و واژه های جدید وارد زبان شده و لذا کلمات قدیمی تر از چرخه خارج می شوند. حال اگر این کلمات قدیمی مکتوب نشوند شاید بعد از چند نسل دیگر به کلی از صحنه روزگار محو شوند. کلماتی از این قبیل:

۱- کوبو فاطمه(فاطمه که رنگ چشمش زاغ بود) که در ییلاق جواهرده رامسر چاووشی خوان بود.

۲-کل فیل مارجان (زنی بنام مرجان که مانند یک فیل نر نترس بود و تنهایی در فصول سرد سال در جواهرده زندگی می کرد و به تنهایی و بدون ترس از حمله خرس ها برای چیدن سبزی کوهی به کوهستان می رفت.

۳- شهردار ییلاق که ما همیشه او را کمربند به دست به یاد داریم .

۵- یه گل که همراه اسبش برای اهالی جواهرده هیزم تهیه می کرد.

۶- عبدل که باربری می کرد.

۷- مم دلی بوف  که نام فردی بنام محمدعلی بود و حال خوشی نداشت.

۸- افرادی با اسامی گل مار- مشتی نایب (ناییب)- یزدان و ده ها کلمات-اسامی و واژه های دیگر که امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

در عوض کلماتی نظیر ول لش- جواد- ژیب(ژیپ)- ساسی- ککی شدن- حروف ایکس و ۶۶۶ (شیطان پرستی) و هزاران کلمات نامفهوم و نامانوس فرنگی براحتی وارد زبان ما شده و استعمال می شوند. کتابها -رمان ها و متون علمی ترجمه شده دانشگاهی نیز اغلب بدون ویراستاری و استفاده از کلمات صد در صد ایرانی در تیراژ بالا چاپ می شوند. فرهنگ سایر کشورها از این طریق وارد کشور مان شده و در نتیجه نامگذاری کودکان و مغازه ها و دستگاه ها و حتی منازل مسکونی و دکورهای معماری ما نام و اسامی خارجی به خود می گیرند.

شاید فرهنگستان زبان نیز نتوانسته است رسالت واقعی خود را به انجام برساند چون خود مردم - علاقه ها و سلیقه هایشان را نادیده گرفته و بر روی کمک آنها جهت ترویج فرهنگ بومی حساب باز نکرده اند.

از توابع جنت رودبار تنكابن است - آبشار سیا سرت  معروف است و در حومه جنگل های دالخانی در جنت رودبار قرار دارد.

کوه ایلمیلی به دلیل نزدیکترین کوه از سلسله جبال البرز به دریای خزر(در حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ متر) از دیرباز جهت دیده بانی و تمرکز قوای نظامی در خور توجه حاکمان وقت بوده است. از طرفی با وجود دو غار طویل در قله آن بنابر بعضی از اسناد پناهگاه دزدان و یاغیان محسوب می شد که به کاروان های تجاری و مردم عادی نیز حمله می کردند . این کوه دارای جنگل انبوهی بوده و در حال حاضر تاسیسات تله کابین با تجهیزات مناسبی در بالای قله آن نصب شده است. راجع به علت نامگذاری آن با مراجعه به اسناد و کتابها مدارک مستندی به دست نیامد ولی احتمال دارد این نام از طرف سردسته نگهبانان و یا یاغیانی که در آن سکونت داشتند انتخاب شده باشد.

A view of the Western Part of Ramsar from the road of Potak, Just above TankDarreh Village. A Small Pick on the left side, is called DoosCool (Possibly is a simplified pronunciation of the original name, Dozd Cool = Thief Hill). In far background a dark blue strip is Caspian sea.. 

در زمان اسپهبد خورشيد منصور خليفه عباسي وليعهد خود را نزد او مي فرستد و از او مي خواهد كه براي سركوب شورش ها در خراسان اجازه عبور لشكر خليفه را از مازندران و كنار دريا بدهد. ولي لشكر خليفه بر خلاف وعده داده شده به شهرهاي مازندران حمله كردند و آمل را به تسخير درآوردند. اسپهبد تمامي زنان و اولاد خود را به همراه مرداني جنگي كه جمعا 500 نفر مي شدند به طاقي در سوادكوه فرستاد و آذوقه 10 سال آنها را تامين كرد .

عرب ها به مدت 2 سال و 7 ماه آن غار را محاصره كردند اسپهبد خورشيد فرمانرواي مازندران در جبهه‌اي ديگر در ديلمستان مشغول نبرد بود. بانو ني‌کلا زن اسپهبد خورشيد در نبود همسرش فرمانروايي اين دژ را به عهده داشت.
بالاخره سپاه عرب سرچشمه آب را که در بالادست غار قرار داشت به گفته اهالي به زهر و به گفته تاريخ آلوده به ميکروب طاعون (در جايي وبا گفته شده است) کردند. با آلوده شدن آب حدود 400 نفر از ساکنين غار به بيماري طاعون دچار شدند. کسي جرات خاک‌سپاري آن‌ها را نداشت.ني‌کلا که خود را هلاک شده مي‌ديد و دختران خود را اسير شده هنگامي که ماه در شب 14 به بالا برآمد به بالاي برج آتشکده رفت و با تمام توانش اسپهبد را سه بار صدا زد: خورشيد، خورشيد، خورشيد (در باور مردم در شب 14 هرماه هنگامي که ماه کامل مي‌‌شود از داخل اين غار صداي اين زن که مي‌گويد: خورشيد، خورشيد، خورشيد شنيده مي‌شود). در اين هنگام اسپهبد خورشيد در ديلمان به نعره‌اي سخت از خواب بيدار شد و فرياد کشيد که دژ سقوط کرد . اطرافيان پرسيدند: که آيا خواب ديدي؟ او پاسخ داد: نه، اما صداي بانو را شنيدم که مرا مي خواند. صبح روز بعد اسپهبد به طرف دژ حرکت کرد. در نيمه‌هاي راه در مسير چالوس فعلي (فلام رودبار اشكور) به او خبر دادند که دژ سقوط کرد ... بانو ني‌کلا، دو دخترش شه‌کلا و مه‌کلا و چهار دختر سردار وندادوند، « بهتري » ، « زري » و « زيمري » و « پري » و اکثر نواميس تبرستان به ارسارت عرب‌ها درآمدند.
اسپهبد وقتي اين خبر را شنيد گغت :"بعد از اين عمر را لذتي نيست." و از نگين انگشتر خود که زهر هلاهل در آن بود خورد و جان به جان آفرين تسليم کرد.

منابع
التدوين في جبال شروين نوشته اعتماد السلطنه وزير انطباعات دربار ناصري
سوادكوه سرزمين خورشيد - پژوهشي است از احمد باوند سوادكوهي

دریافت تصویر غار

نقشه داخل غار cave plan

This cave is located on roadside of Firuzkooh road, in the vicinity of 'DoAb' in Mazandaran province, Iran. Measuring 80x100 meters, its arched entrance is the largest natural one in the world. On the left side of the cave, a four-story-high castle was built; made of stones and mortar, it is the masterpiece of architecture of its time.
On the right side of the cave, numerous trenches and defensive buildings were built, all of which remained firm and intact after centuries.

These two parts were connected through a road made of stones and mortar. 2 meters wide, this road was built 50 meters above ground level. Today only traces of it remain. The remains of a cistern, several silos and numerous defensive monuments are located outside the cave.

Dating back to the end of the Sassanid period (224–651 AD), it was regarded as a fortified garrison and a fortress of Tabarestan later on. According to chronicles, this cave was used as a shelter by Khorshid (Sun), the last ruler of Tabarestan, then surrounded by Arab invaders for several months and seized after poisoning its drinking water supply. This cave is considered as latest Persian stronghold against Arabs.
Access to the cave needs special equipments and also expertise in alpinism.