زبانزدهای گیلکی رامسری (شماره80)

( کمتر شنیده شده)

1-     کولاک دُم بَر(بِگیر) باش تا آسمان

دم باران را بگیر تا آسمان بالا برو.

کنایه: شدت بارندگی

2-     کولاک علی بوگوتِه

باران یا علی گفت.

کنایه: شدت و زمان بارش زیاد شد

3-     خدا لِنگ بَتِه(گیته دَره).

دارد پای خدا را می گیرد.

کنایه: افراد قد بلند.

4-     دِ خانه نی یَنِه اِمشُو تی عُروسی یَه!

دیگر به خانه نمی آیی امشب عروسی ات است!.

کنایه: کتک خوردن بچه ها توسط والدین در اثر شیطانی کردن.

5-     مرغانه دار کِرک مُثان هیتَه جار جیر شونِه(دِرگا دُرون شونِه).

مثل مرغی که می خواهد تخم بگذارد بالا و پایین می رود(بیرون و داخل می رود).

کنایه: سراسیمه شدن(بودن)، هیجان.

6-     چوم چوم دِ نوتونه

چشم، چشم را نمی دید.

کنایه: شدت تاریکی و یا مِه گرفتگی.

7-     ریش دار کِرک.

مرغ ریش دار

کنایه: آدم دورنگ .

8-     خدایا ای دَسِ اُ دَس مُختاج نوکون

خدایا این دست را محتاج دست دیگرم نکن.

کنایه: عدم همدری و عدم کمک به دیگران.

9-     کرم از درخته.

کرم از درخت است.

کنایه: ریشه از اصل و بنیان خراب است. ذات فرد بد است.

10-  اَززَ سیاکوری بِیَرده(بِی یَردَرِه).

انگار قحطی آورده است.

کنایه: کمبود غیر واقعی

11-  چیزی که شود پاره دیگر وَصله بر نمی­داره

چیزی که پاره شود دیگر وصله بردار نیست.

کنایه: دل شکستن هنر نیست تا توانی دلی به دست آور.

12-  کَسا کوتی زَئن

بالا و پایین رفتن و زحمت کشیدن.

کنایه:تلاش زیاد کردن