خوشا به حال آن دوران که چون گاوی در کنار گاوان بودم و جز خوردن و چریدن چیزی نمی فهمیدم. خوشا به آن دوران که هنوز گاوان مهاجر نیامده بودند تا چراگاه ما را مورد هجوم قرار داده و جنگل ها و مراتع سرسبزمان  را هنوز  با مشتی آهن و شن و ماسه به زندانی مخوف تبدیل نکرده بودند. شیرمان و ماست مان به راه بود و به زندگی خود راضی بودیم. برق و آب لوله کشی نداشتیم ولی صفا و صمیمیت بر دلهایمان حکمفرما بود. خبر از هزار متر آنطرف تر خود نداشتیم ولی دلها به هم نزدیک بود نه مثل حالا که خبر از کیلومترها راه دور داریم ولی دلهایمان از هم فرسنگ ها دورتر.

گاو عزیزم تو تنها شاهد بیدار  خُرو پُف های حزن انگیز خاموشان دیار و بر لب مهر سکوت زده باش. چقدر زود دیر می شود.