اَمدلی حسن: کل اگر داوگر با اول خوشترِه دوا کورده!

حسن فرزند احمد علی: کچل اگر دکتر یا داروگر بود اول خودش را درمان می کرد!

مَرصَه احمد: از سه کس باید بترسی " کَل، سرخ مو، زرد ریش"

احمد پسر مَرصی: از سه نفر باید بترسی" کچل، مو سرخ و ریش زرد".

اَمدلی حسن: اُن اَسو هَمَش اَمِرَه دُو کانه دیگران کاری ندارِه.

حسن پسر احمد علی: اسب او فقط برای ما می دود(کنایه: فشار آوردن به ما) ولی به بقیه کاری ندارد.

مَرصَه احمد: پَرسال وَرپ بِمابا کار و کاسبی همه تعطیل با امسال چی؟ هَندَه همان آش و همان کاسَه.

احمد پسر مَرصی: پارسال برف آمده بود کار و کاسبی همه تعطیل بود امسال چه؟ باز همان آش است و همان کاسه.

اَمدِلی حسن: دو کس خیر دنیا و آخرت نابارِن. اولی: اونی که دَشتِه نخوارده و دومی : اونی که دانسِه نوکورده.

حسن پسر احمد علی: دو نفر خیر دنیا و آخرت نبردند. اولی: کسی که داشت ولی نخورد و دومی: کسی که دانست و نکرد.

مَرصَه احمد: گاو اُرَک داسِس نی یَه! دِ کار از کار بگذشتِه.

احمد پسر مَرصی: گاو طنابش را پاره کرده! دیگر کار از کار گذشته است.

امدِلی حسن: خدا می پَئر بیامرزه دِ ای روزایَه نِدَه. همیشیک گوته : خانه از پای بَست ویرانِه! پُسُر.

حسن پسر احمد: خدا پدر من را بیامرزد دیگر این روزها را ندید. همیشه می گفت: خانه از پای بست(بنیان) ویران شده است! پسرم.

نتیجه اخلاقی:

" هرکی به فکر خویشِ  کوسا به فکر ریشِ"

"هر که به فکر خودش است ولی آدم بی ریش به فکر ریش خودش است"

کنایه: عدم همدردی با دیگران.(در مشکلات اقتصادی و زندگی)