اولی: خواردِن موقع "خولو" خو  "خواخِرزایَه" نیشناسَنِه!

اولی: موقع غذاخوردن دایی خواهرزاده خود را نمی شناسد!

دومی: عجب. پس ما اَندَر خَم یک کوچه ایم.

دومی: عجب. پس ما در کار خویش گمراه هستیم.

اولی: چَرِه تی اَسب فقط مِرِه دُو کانِه! یِه کم تی دور و بَر نیا بوکون. بَن قضیه از کوجار آو خوارِه!

اولی: چرا اسب تو فقط برای من می دود(کنایه: فقط من آماج انتقادت هستم). کمی دور و بر خود را نگاه کن ببین قضیه از کجا آب می خورد(منشأ می گیرد).

دومی: "دوته بُج دارِه دونی  چند ته زِراع دار هم آو خوارِِه(خوارِِن)". ما که بَخیل نی یِم.

دومی: "به واسطه دو تا شالی برنج چند تا علف هرز(زراع =سروف) هم آب می خورند. ما که بخیل نیستیم.

اولی: ای همه بگیر و ببند برای یک کار نَکَردِه!  "کِرِجی دِل ناخدایَن"."ایشانِ صبر کوچیک هفت سالِه" .ایشان کار بوکنِن دِ وَنِه اَمِه بروجیم .بَنیم بیشیم دامان!

اولی: این همه بگیر و ببند(تبلیغات اضافی) برای یک کار انجام نشده!. اینها ناخدای کرجی (قایق کوچک) هستند(کنایه : صبر و بردباری). صبرکردن کم آنها هفت سال به طول می انجامد. اینها کار بکنند دیگر ما باید فرار کنیم. بگذاریم و برویم جنگل زندگی کنیم!

دومی: حرف زَئن خا دِ مالیات(مایِه) ندارِه جان. عمل کردن مهمّه!

دومی : حرف زدن که مالیات ندارد (مایِه و سرمایه نمی خواهد)جان من.عمل به حرفها مهم است!.

نتیجه اخلاقی:

"دوصد گفته بیش از نیم کردار نیست".