http://mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/31747540.jpg 

در شهرستان رامسر و ییلاقات از جمله جواهرده استفاده از مصالح محلی خصوصا سنگ و چوب از گذشته های دور مرسوم بوده است. به دلیل وجود اکوسیستم های مشابه مناطق بیابانی  در ارتفاعات گسترش جنگل ها فقط تا ارتفاع خاصی ادامه یافته و از منطقه ای به بعد ما دیگر شاهد رشد درختان و جنگل وسیع  در ارتفاعات ییلاقی نیستیم. در این مناطق درختان جای خود را به درختچه ها و سپس بوته ها و علوفه مراتع می دهند.

از چوب درختانی نظیر راش- سردار(سرخدار) و .... به دلیل استحکام مناسب  به شکل نر و ماده  و با کمک میخهای محکم چوبی از جنس درختی خاص روی هم سوار شده (اصطلاح اجار بندی گیلکی رامسری) در ساخت خانه های روستایی استفاده شده و سپس گل اندود می گردند.

خانه های روستایی دوطبقه بوده و طبقه پایین(اصطلاح محلی جیرکا) بیشتر با ملات سنگ و چوب ساخته می شود تا استحکام کافی داشته باشد و طبقه بالا(اصطلاح محلی جارکا) دارای پنجره چوبی(آبشکه) با حفاظ یکپارچه چوبی جهت مقابله با بادهای تند بهاری می باشد. معمولا از طبقه پایین با یک درب چوبی(اصطلاح محلی بلت بر) و به کمک یک قفل چوبی که با دست از طریق سوراخی در کنار درب(اصطلاح محلی کرما لوکا) باز و بسته می شود معمولا برای نگهداری احشام استفاده می شد.  دربی افقی در کف طبقه اول برای ریختن علوفه دامها در پاییز و زمستان نیز در نظر گرفته می شد.امروزه که دام زیادی نگهداری نمی شود طبقه پایین را گل اندود نموده و یا رنگ کرده و برای فصل تابستان که خنک تر است مورد استفاده قرار می دهند. ژوشش سقف خانه ها نیز با تکه هایی از تخته (اعلب به ابعاد ۳۵*۳۰ و یا ۴۰*۳۰) به صورت سفالی روی هم طوری نصب می شد تا آب باران و برف را به خارج هدایت نمایند. چون میخ فلزی وجود نداشت با کمک سنگ و کلوخ تخته ها را از جریان باد و حرکت کردن از محل اصلی کنترل می نمودند.

بر طبق تحقیقات انجام شده در این نوع معماری محلی (سنتی) نسبت به معماری جدید(ساختمانهای بلوک و آجری)چون چوب ها در همدیگر کلاف شده اند در مقابل زلزله و حرکات زمین به دلیل خاصیت ارتجاعی بیشتر مقاوت نموده و از هم نمی گسلند.

چون منطقه خوش نشین بود در هر  سال یکبار در ایام نوروزماه (آغاز سال دیلمی) در اوایل مردادماه شمسی در تابستان  دیوارهای داخلی و خارجی این نوع خانه ها را با گل رس خاصی گل مالی می کردند(فواج زدن).زدودن کثافات و تارهای عنکبوت و نو کردن اشیاء قدیمی سنتی قدیمی است که از نیاکان این مرزو بوم به ارث رسیده و هم اکنون این کار در زمان قبل از تحویل سال نوی هجری شمسی و آغاز جشن های نوروزی به جای نوروزماه دیلمی انجام می گردد.