مصاحبه  با آقای ناصر وحدتی

http://musiceiranian.ir/34433-nasser-vahdati.html

جناب آقای وحدتی، پس از سال ها فعالیت در عرصه پژوهش موسیقی فولکلور گیلان ، چه عاملی شما را  به سمت خوانندگی سوق داد؟

کودکی من در یکی از روستاهای سیاهکل به نام «لیش» سپری شد و نخستین بار از طریق مادر و مادربزرگم بود که با داده های فرهنگی گیلان و آوازهای محلی آشنا شدم.  آن زمان درک درستی برای ثبت و ضبط این شنیده ها وجود نداشت و من فقط آنها را به حافظه می سپردم. از اوایل دهه 50 بود که با یک ضبط صوت ساده کار ضبط کردن موسیقی فولکلور را شروع کردم. 15 سال به این طریق کار کردم تا اینکه در سال 1375 یکی از دوستانم به نام قباد رضایی که از نوازندگان بزرگ گیلانی است مرا به حسین حمیدی پژوهشگر موسیقی نواحی معرفی کرد. حمیدی از غمخواران موسیقی نواحی بود که به طور جدی در زمینه جمع آوری فولکلور  فعالیت می کرد. همان وقت بود که با همکاری یکدیگر گروه «شمشال» را به خوانندگی خودم تشکیل دادیم و در سال 1380 سه شب متوالی در کاخ نیاوران کنسرت اجرا کردیم. این پیشنهاد حمیدی بود که من بخوانم و خوشبختانه نتیجه بخش بود.

علت جدایی تان از گروه شمشال چه بود؟

در سال 83 آقای حمیدی از ایران رفتند و چند سالی مقیم یکی از کشورهای اروپایی شدند. با رفتن ایشان فعالیت های گروه شمشال هم متوقف شد و من که تا آن برهه به کار مسلط شده بودم به فکر تشکیل گروه جدیدی افتادم.

یعنی همین گروه «گیل و آمارد» که در برنامه های سال های اخیرتان  شما را همراهی می کند؟

بله، آن زمان یکی از دوستانم به نام موسی علیجانی که نویسنده و مدیر یک آموزشگاه موسیقی در رشت استگروهی داشت به نام «گروه کر گیلان»؛ من فقط یک روز با این گروه تمرین کردم و نوع قطعات انتخابی ما از موسیقی کار یا موسیقی زنان گیلان بود که با تشت و همخوانی گروه اجرا می شد و بعد در کاخ سعدآباد در همایش دانشجویان میراث فرهنگی برنامه اجرا کردیم. این گروه هسته اولیه گروه گیل و آمارد فعلی است.