کیجا: مار جان دِ اَلَن تی کار نی یَه بیشی کوهات تَره  و سبزی کوهی بِچینی!بیاری آبعلی چَشمه دیم بروشی!

دختر: مادر جان دیگر الان نوبت تو نیست بروی داخل  کوه ها  برای چیدن تره و سبزی های وحشی!  بیاوری کنار چشمه آبعلی جواهرده بفروشی!

مار: پس چی کار بکنم؟. یِه جوری بی صَحَب بامُرده وَنِه سیرا کونِم.(اشاره به شکم خود).

مادر: پس چه کار کنم؟ طوری باید بی صاحب مرده را سیر کنم.(اشاره به شکم خود).

کیجا: پس بِدَه مو هم تی همره بی یَم. خدای نُکرده تی حال به هم بُخواره مو کی یَه بَرَم!

دختر: پس بگذار من هم با تو بیایم. خدای نکرده اگر حالت به هم خورد من به چه کسی مراجعه کنم!

مار: مو هونِم که بَشا بام  بهار سر تره چینی خرس مِرِه فوخاتِه می لَچِک بگیته با . دار هال سر خوشترِه وا کُردم. خرس کین لغزه بوکورده بُشا دَرِه دل مو هم  وروتِم!

مادر: من همانی هستم که در بهار برای  چیدن تره رفته بودم خرس  دنبالم کرد و  روسری من را گرفته بود. خودم را از شاخه درخت آویزان کردم. خرس روی باسن خود سُر خورد و به ته دره رفت. من هم گریختم!

کیجا:آن دِبار با. کک مُثان پُرُسِه . تو دِ اَلَن اُ توان ندارِه. بی یَه می گپ گوش بوکون بی یَه اَمِه وَر.

دختر: ان گذشته بود که تو مثل کک می پریدی. تو دیگر الان آن توان را نداری. بیا و حرف من را گوش کن بیا و با ما زندگی کن.

مار: هرکس به زندگی خودش. مو ایتَه راحت تَرَم.

مادر: هرکس به زندگی خودش عادت دارد. من اینطور راحت تر هستم.

کیجا: پس مارجان کوه ناش دِ تی چُم نَتِجَنِه (سو نَدَنِه) ،تی قرص فشار سر وخت خودش بخوار تا اَمِره پشیمانی نی یِری!.

دختر: پس مادر جان کوه نرو(ییلاق نرو) دیگر چشم هایت سو نمی دهد(ضعیف شده است) و توانایی  گذشته ها را نداری. قرص فشار خون خود را در وقت خودش بخور تا برای ما پشیمانی به بار نیاوری!

مار: چَشم . مِرِه گونِن کَل فیل  م.......  

مادر: چشم. به من می گویند  فیل نر م....

نتیجه اخلاقی:

" دنیای سالخوردگان از دنیای جوانان فرسنگ ها فاصله دارد و احترام به آنها از اهمیت زیادی برخوردار است "