اولی: آُف ، آُف، اُف   زِمسّان دِ پِسی هَمَه دَرِه ، ورف سی یَه، همه جار وَرپِ بَسِّه.

اولی: آف.اف. اف  زمستان دارد بر می گردد. بهمن دارد می آید. همه جا برف است و راه ها بسته شده است.

دومی: اِمسال دِ خدا اَمِرِه هَدَه.کم خوشتِرِه غصّه دِشتیم . این هم قوز بالا قوزه!

دومی: امسال خدا به ما داده است(رنج و سختی). کم غصه داشتیم . این سرما هم قوز بالاقوز شده است.

اولی:کینِ سر پیر. هر یِه گَپ زَنِه دار کَنِه!

اولی: پیر زبان دراز. هر حرفی که می زند یک درخت می افتد(سخن درشت می گوید).

دومی: توسا کُندِه. تو خوشتِه جا سر بِنیش تی مُرغانِه وَکِش. تکان نخار تا تی ابزار زبیل شان سردا نوباشَه!.

دومی: درخت توسکا(آدم بی مصرف)، تو سر جای خودت بشین تا تخم هایت به جوجه تبدیل شوند. تکان نخور تا ....... سرد نشوند.

اولی:یاد یِه داستان دَکِتِم!

اولی: یاد داستانی افتادم.

 دومی: پس بوگو. خوشتِه دل دویَه دَرکن!

دومی: پس بگو و غصه دل خودت را خالی کن.

اولی: یِه روز زمسّان کوچِه چلَّه نوکره بوگوتِه بُشو تی ارباب بوگو: امسال همه از سرما حتی گَهره با وَچِه چو مثان خشکا کانِم. اَمَّه حیف می عمر کوتایَه!

اولی:یک روز زمستان چله کوچک به نوکر گفت. برو به اربابت بگو: امسال همه را حتی گهواره بابچه داخل آن را مثل  چوب خشک می کنم اما حیف که عمر من کوتاه است(20 روز).

دومی: خاب ، خاب

دومی: خوب. خوب. (ادامه بده)

اولی: نوکره بُشا ارباب بوگوتِه. ار باب هم این طوری جواب بَدَه: بوشو بوگو می جا راحتِ. بُخاری تَک نیشتِم. ببیشتِه گندم خواردَرِم با ورفِ دوشاو. هِچ کسِ هم بدهکار نی یَم! " خودم سیرم کَسَم سیر بمیره هرچی یتیم یِه سیر"

اولی: نوکر رفت و به ارباب پیغام را رساند و ارباب هم چنین جواب داد: برو و بگو جای من راحت است. کنار بخاری نشسته ام. گندم برشته با شیره خرمالوی جنگلی می خورم. به هیچ کس هم بدهکار نیستم."خودم سیر هستم و آشنایان و خویشانم هم سیر هستند. افراد فقیر و یتیم و نیمه سیر هم بروند بمیرند".

دومی: خاب بعد چی بابا؟!

دومی: خوب بعد چی شد؟!

اولی: هِچی تِرِه گوتِنَه رِه  کوچه چلّه بوگوتِه: مو  تی اربابِ چی کار دَرِم ! پِدَرِ صاحب تِرِه دَر هَرِم!!

اولی: دلم برای تو بگوید. چله کوچک گفت: من به اربابت چکار دارم پدر صاحب تو را در می آورم.!!

نتیجه اخلاقی:

"بیایید گرمای محبت مان را با سرمای حاکم بر زندگی یتیمان و درماندگان قسمت کنیم"