تئاتر رادیویی گیلکی(چُم سو بار) دوشنبه دوم بهمن ۱۳۹۱ 8:30

 

http://salijoon.ws/mail2/911026/maroof/awesome_photo_23.jpg

کیجا: جوان بیم. یِه خَبطی بوکوردیم. انسان جایز الخطا نه بلکه دائم الخطایَه!!

 

مادر:آخر دختر، عقل هم یار خوشی با. کیجا وَچه بِنیشِه قلیان بکشِه  دود بوکونه هَدِه هوا که چی وَکِه! خنِه ایتَه دونیایَه بگیره؟ رُسوِیِه (رسوایی) کیسه داکُردِن.

 

کیجا: الحق و الانصاف تو راست گونِه. فقط به خودمان و آینده امان ضرر زَنیم. هَلِه سی سال وَنِکتیم اَمِه تلیک دَر هَنِه!(رَسمان کشیده بونو)!

 

مادر : دِبار کیجا بون اَمِه کَژ رِشتیم، پاچال سر نیشتیم. لاوند  واتیم. چایی چی یم.پرتقالِ کاغذ شیمیایی وِپیتیم. خوشتِه پَئر و مارِ  امور زیندگانی بیم.

 

کیجا: اَلَن دِ کیجا گَلِ شان اینجوری فکر نوکانِن. تیپ زَنِن بلکه یِه بخت برگشته پولدار  وَچه گَل کِن     وی سر خرابا باشِن. دِ بزن بر طبل بی عاری!

 

مادر: دونیا دگرگون بابا. گَتِه کوچتری معلوم نِیَه . مو هِی زنِم تو هم نی زَنِه؟!

 

کیجا: زندگی دونیمه دارِه. نیمه اول در آرزوی نیمه دوم و نیمه دوم در حسرت نیمه اول!

 

مادر: آی کَنِده کین زَنِه کِه. دُتُر مِرِه شعر تحویل نَدِه. تی دوتَه چُم خوب وازا کُن. بِن سگ کیه گله کی؟

 

دختر بکری اول بوکون فکری. دَست دستی خوشتِرِه چاه دل تَنِوَد. هلِه دُم دونیا خیلی درازِه! تی جوانی یَه رحم بوکون گل دختر.

 

کیجا: مار جان، تی قربان بُشوم. مو کاری بوکوردِم دِ راه بازگشت نِدارِم. می غرور خُردا با.. خوشتِه عاقبتِ خرابا کُردِم. بزم رگ بی خیالی!

 

مار: خدا بزرگه . بخشنده. اشتباه بوکورده. قتل و غارت که نوکوردِه. آدم خا نُکوشته. باشو یِه صنعتی، حرفه ای یاد بگیر از این حال و هوا دورا باش. آدم وَکِه. خودت باش. ادای کس دیگره  در نیار!

 

کیجا: تو هم هیتَه می چُم مداد بکش(به رویم بیاور). بابا استغفرالله.

توبه  تو ب----------ه !! خوشته مَچه پشته گازه گیته!

 

مار: باش دَس نماز بگیر. بیشیم مِندی آقا. امامزاده دل قبله بَکِّه . دعا بوکونیم هم تِرَرِه هم همه جوانا رِه. همه اهلا باشن. فکر کار و زندگی داباشِن.  فکر خو پئر و مار سربلندی باشِن. نه یِه نصف مُثان چُم سو بار !!

 

کیجا: گفت شما باشِه لطف خدا

 

به حق پنج تن. غروب همچین روز عزیزی. به همین  چراغ سو(روشنایی چراغ)  

"به حق هرچی قشنگ کیجایه همه بوگین الهی آمین"

نوشته شده توسط محمد ولی تکاسی  | لینک ثابت |