یکی از  حرفه های قدیمی در شهرستان رامسر و حومه که بسیار رواج داشت نعل بندی بود. استاد نعل بند معمولأ آهنگری هم می کرد . با توجه به وجود اسب و الاغ و آمد و شد تاجران قزوینی و رودباری به بازار بزرگ جواهرده (تنهیجان) و از آنجا به مناطق دشت جهت صادرات و واردات کالا های تجاری و ارزاق گروه بزرگ دیگری به نام چاروادارها نیز که به حمل ونقل مسافران و افراد عادی در فصل کوچ از دشت(گیلان) به سمت مناطق خوش آب و هوای ییلاقی اقدام می کردند از مشتریان هر چند ماه یکبار نعل بند ها بودند. نعل زدن به حیوانات از دیرباز مورد توجه کشاورزان این دیار بوده که علاوه بر کمک در بهتر راه رفتن اسب ها جهت پیشگیری ازساییدگی و زخم شدن  ناخن سوم شاخی شده در سم اسب جلوه زیبایی نیز به آن می دهد. بعد از مهار کردن اسب و برداشتن نعل های فرسوده و قسمت های اضافه در سم  اغلب نعل ها ی آهنی یا استیل که به شکل تمام هلالی یا نیمه هلالی بوده  توسط میخ های کوچک با مهارت خاصی به سُم اسب وصل می شدند. اسبچه خزر دارای سم بسیار سفت و بیضی شکل است که احتیاج به نعل بندی ندارد

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 هنوز در ییلاقات اشکور و جواهرده رامسر نعل بندی رواج دارد و آثار به جای مانده از کوره های زغالی ذوب فلزات نظیر آهن و مس در مناطقی نظیر شهرستانک(شهرستانه)، آهن پُچان(آهین پُچان) و غیره در مسیر جاده جواهرده نشان از تلاش مردمان این دیار و رواج آهنگری از زمان گذشته دارد.