امروزه از پولدارهای تازه به دوران رسیده و متمّولین بی غم که در اثر عبور کمربندی از کنار زمین و یا با استفاده از اوضاع نابسامان اقتصادی پولهای باد آورده ای را در بانک ها ذخیره نموده اند کم نیستند. این افراد در روزگار گذشته به اندک خوراکی و اندک پوشاکی همراه با انجام کارهای سخت کشاورزی و یا کارگری و غیره راضی بوده اند ولی حالا بیا و ببین که دیگر هیچ از گذشته ها حرفی نزده و رو به آینده و فقط نفع شخصی خود می تازند.

پیشرفت و تکامل مناسب با فرهنگ و آگاهی همان چیزی است که انسان در مراحل متفاوت زندگی خود به آنها می اندیشد ودر دین مبین اسلام نیز به آن توصیه شده است.

کارگر: ارباب مو دیگروز بوشام خیریه. یک کم برنج کم دارِن.

کارگر: ارباب من دیروز به خیریه رفتم  برنج کم دارند.

ارباب: مو هفته پیش دو گونی برنج هدِم.گوشت هدم و  .....

ارباب من که هفته پیش دو گونی برنج دادم. گوشت دادم و .... (شروع کرد به برشمردن کارهای خیرش)

کارگر: مو ایشان همه دانم ولی احتیاجی به گفتنِ شما نابا.

کارگر: من همه اینها را می دانستم و نیازی به گفتن شما نبود.

ارباب: تره بگوتِم یِدا نوشَه. دو فردای دیگِه مِرِه انتخاب بوکونِن.

ارباب:برایت گفتم تا فراموش نکنی. دو فردای دیگر من را انتخاب نمایند.

کارگر:خدا ویشتر هَدِه. یِه کم هم راه رضای خدا ویشتر کمک بوکون بی چشمداشت.

کارگر: خدا مال و ثروت تو را بیشتر کند. کمی هم در راه رضای خداوند بیشتر کمک کن بدون چشمداشتی.

ارباب: روزگار خیلی نامرده. اگر مو روزی زمین بَکِتِم همین تو می جواب سلامِ نَدَنِه!

ارباب: روزگار خیلی نامرد است. اگر من روزی زمین گیر شدم همین تو ،جواب سلام من را هم نمی دهی!

کارگر: سعی بوکون همیشه تی تولِه مردم پا دل دابی  تا تِرَرِه غم بُخوارِن نه تی سایه با تیر بزنِن.

کارگر: سعی کن همیشه خدمتی هرچند ناچیز به مردم کرده باشی تا برایت از روی محبت قلبی غمخوار باشند.نه اینکه سایه ات را با تیر بزنند.