کنجِد یا کُنجید که سمسم و جلجلان هم نامیده می‌شود، گیاهی است از رده دولپه‌ای‌های پیوسته گلبرگ که سردسته تیره کنجدها است. این گیاه یک ساله‌است و ارتفاعش بالغ بر یک متر است. قسمت فوقانی ساقه‌اش پوشیده از کرک است ولی قسمت‌های تحتانی آن عاری از کرک است. برگ‌هایش در قسمت قاعده به طور متناوب و در قسمت‌های انتهایی ساقه به طور متقابل قرار گرفته‌است و پهنک برگ‌ها بیضوی و دراز و نوک تیز است و در قسمت قاعده ساقه پهن تر از قسمت انتهایی است. گل‌های آن که به طور منفرد و در کناره برگ‌های قسمت انتهایی ساقه قرار دارد، شامل قطعات پنج تایی به هم پیوسته‌است و تعداد پرچم‌ها ۴ عدد است. میوه‌اش کپسولی و محتوی دانه‌های کوچک مسطح و بیضوی است. دانه‌های کنجد به سبب دارا بودن روغن قابل استخراج تنها قسمت مورد استفاده گیاه است.روغن کنجد خواص درمانی قابل توجهی داشته و غنی از موادی است که از سرطان جلوگیری می‌کند،دریافت بیشتر از نیاز این روغن منجر به ذخیره چربی در بدن شده و امکان ابتلا به بسیاری از بیماری ها را افزایش می‌دهد.

 دارای پروتئین ، ویتامین های B ,  D  , E  , F1 و لسیتین (LECITHIN)  می باشد . مقدار روغن کنجد در حدود 50% است. روغن كنجد مركب از حدود 70% اسیدهای چرب اشباع نشده مانند لینولئیك اسید ،‌اولئیك اسید و مقداری اسیدهای چرب اشباع شده مانند اسید پالمیتیك و آراشیدونیك اسید می باشد .منگنز مس کلسیم منیزیم آهن فسفر نیز دارد که برای کنترل فشار خون مهم است.

در شهرستان رامسر و حومه

  کِجیل (در رامسر و تنکابن )، مارخ و مرخ (در دیلمان و لاهیجان و رودسر) گفته می شود. در گذشته از کنجد بیشتر در تهیه نان، حلوا شکری (در رامسر به حلو ا قمی معروف است) و در حال حاظر در بادام سوخته، پولکی ها، بیسکویت ها و شیرینی ها و انواع شامپو استفاده زیادی دارد. در گذشته های دور کنجد در رامسر نیز کشت می شد و زبانزدهایی نیز در این رابطه در محاورات مردم وجود دارد نظیر:

کُنُس و کِجیل (بمه مان)

تمام مردم درشت و ریز، بزرگ و کوچک به مهمانی یا عزا آمده بودند.- کنایه از درهم و برهم-شلوغ

کُنُس=درخت ازگیل یا میوه آن

کِجیل= کنجد