صبحه سر تَلا گُرِه از خواب وَرِسَم. بیدَم هَمه جار سفیدا با . اول خیال بُکُردِم وَرپ بِمَه!. امَّه نَه  نور خیلی دابا. می چُمِ سفید دَکِتِه با.

صبحدم خروسخوان از خواب بیدار شدم.دیدم همه جا سفید است. اول خیال کردم برف آمده اما نه نور خیلی زیاد بود. از شدت نور زیاد چشم من را سفیدی زد و کور شده بودم.

 وَرپ نِمابا . دریغ از یِه دانِه دارو دِرخت.جنگل دِ هِچی پیدا نابا.تا چُم کار کُرده جنگل مَن قوپو مُثان بُرج و  ساختمان راسا با.

برف نیامده بود. دریغ از یک عدد درخت. از جنگل چیزی پیدا نبود. تا چشم کار می کرد در میان جنگل برج و ساختمان احداث شده بود.

مُردوم رنگ عوضا کُردِه بان. دِ شاد و مهربان نابان. دِ جنجرِه جایی نداشتِه دوموسَه(جا بوخارِه). ترنگ تَلا، بلبل و کوکِه دِ نخواندنه بان.  دارکوتِنِ دِ نِدی یَم.اَمِه زره کِلاچ گاو دِ گَرِه نوکانِه.

مردم رنگ عوض کرده بودند. دیگر کسی شاد و مهربان نبود. دیگر جنجره(نوعی گنجشک) جایی برای پنهان شدن نداشت.دیگر خروس جنگلی، بلبل و کوکو آواز نمی خواندند.دارکوب را دیگر ندیدم.گاو زرد ما دیگر صدا نمی دهد.

خدایا مُو یِه شهرِ دیگِه دِل بِمَم. اَمِه شهر پر از جنگل و سبزه با.فقط صدای بوق و ترمز ماشین هَنِه . می پیرهَنِ صبح بوشوردِبام تا مغرب نابا سیاه بابا.چرک بگیته. وی یقه دِل سرژ آب در هَنِا با.

خدایا، من به شهر دیگری آمده ام. شهر ما پر از جنگل و سبزه بود. فقط صدای بوق و ترمز ماشین می آید.پیرهن خود را صبح شستم ولی تا غروب نشده سیاه و چرکی شده بود.از یقه اش آب کثیف بیرون می آمد.

ایجه کوجارِه! چَرِه همه جار سیایَه. یا می چُمِ سفید دَکِتِه. دِ آدم دِ نوتونِم.

اینجا کجاست!. چرا همه جا سیاه است. شاید چشم من (از شدت نور زیاد) کور شده است. دیگر انسانی را نمی بینم.