در هر منطقه بسته به باورهای خاص قومی، قبیله ای و عرفی، بیدارسازی به شکلی زیبا صوت می پذیرفت.

سحرخوانی:
افراد خوش صدا به حسب وظیفه ای که میراث اجدادی شان بود، یک یا دو ساعت مانده به اذان، مناجات زیبایی را که اغلب منتخبی از اشعار شاعران پهنه ادب پارسی بود، بر بام خانه شان به اجرا در می آوردند. مردم با این آوازها بیدارها شده و به تدارک سفره سحری می پرداختند.
این آوازخوانی در هر نقطه نام خاصی داشت؛ مناجات خوانی، مناجات سحری، سحرخوانی، شب خوانی رمضان و سحر آوازی برخی از آنها هستند.

گلدسته خوانی :
اگر منطقه وسیع تر بود، خوش خوان ها به صورت 2 تا 4 نفره به مسجد محله رفته و در گلدسته مسجد جا گرفته و به نوبت، به صورت تک صدایی و یا 2 صدایی مناجات سحری را می خواندند . به این عمل "گلدسته خوانی" می گفتند و افرادی که به این عمل می پرداختند گلدسته خوان نامیده می شدند. این گروه تا نزدیک اذان کار خود را انجام می دادند.

صلوات خوانی :
گروه گلدسته خوان به نزدیک اذان که می رسیدند ابیاتی را می خواندند که در پایان هر بیت آن یک صلوات بود و همین رمزی بود که مردم تازه بیدار شده را آگاه می کرد که دیگر وقت کمی برای خوردن سحری دارند. به این کار "صلوات خوانی" می گفتند. برخی از این ابیات به این شرح هستند :

صلوات را خدا گفت، در وصف انبیا گفت
رسول مصطفی گفت، علی مرتضی گفت
صل علی محمد، صلوات بر محمد
بعد علی حسن بود، چون غنچه در چمن بود
صل علی محمد، صلوات بر محمد