در گذشته مردم به داشتن اولاد ذکور(پسر) علاقه داشته و فرزند پسر را یار و یاور و همکار پدر می دانستند. چون اغلب کارهای کشاورزی و باغداری و حتی دامپروری و گله داری -صنایع دستی نظیر نمد مالی -آهنگری -نجاری(کچه تاشی) و غیره  سخت بوده و به نیروی مردانه نیاز داشت. لذا فرزند پسر که جانشین پدر شده و کار او را دنبال می نمود اهمیت دوچندان نسبت به فرزند دختر داشت.

زبانزد:

اَلَن کَچه صدا هَنه  فردا تار(تبر) صدا کانِه

اکنون صدای قاشق (غذاخوردن بچه پسر)  می آید ولی فردا(در آینده) صدای تبر زدن او خواهد آمد.

کنایه: در آینده فرزند پسر یار و یاور پدر در برداشت چوب از جنگل و سایر کارها است.