دلم از سوز نگاهت چون پارچه ریش ریش شده است      با هزار شوق و آرزو تا خانه ات آمده بودم

آنروز  ترمی بن که مِرِه جواب رد دادی                می قَلف اِجین بَزِه با  از کَلامت

آن روز در زیر مه که به من جواب رد دادی            از کلام تو قلب من دندانه دندانه (چون داس برداشت برنج) شده است.

اندی امروز و فردا نوکون عزیز           تی دلِه ِسنگِ مانه می دل مثل شیشَه

اینقدر امروز و فردا نکن                     دل تو چون سنگ و دل من چون شیشه است

شاید قسمت خدا نبا تو میشی باشی          هرروز می دل دو دَکنِِه از سِلامت

شاید خدا قسمت نکرد تو مال من باشی       دل من هر روز با سلام تو پر از رنج و اندوه می شود