https://static2.ilna.ir/thumbnail/aOcspE9W1I4D/TbaZ-65erigz_KuonkQ7j4fGZx6NUybp2e1awigXJ3Ar7nwJ7wnB4Gngr8x7S0KTuUw0L_Qjejg,/%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87+%D8%AA%D9%83%D8%A7%D9%86%D9%8A%21.jpg

کیجا جانِه
مَزَر آب بومَه پُل بابُردِه        
آب رودخانه مَزَر(چشمه کیله تنکابُن[1]) آمد و پل را آب برد
 
مَن و می یارگِه  دلِ بابُرده
دل (آرزوی وصال ) من و یار من را را آب با خود برده است.
 
پُل سازان بی یِن ، پُل  بسازین
پل سازان بیایید و پل را بسازید.
 
من و می یارگِه دل ِ بسازین
دل (آرزوی) من و یارم را به هم برسانید.
 
باز می جانِه، باز می جانِه، باز می جانِه
باز هم جان من هستی(3).
 
 اَمِرِه مُحال نوکانِه، کیجا پُر غمزه دارِه
به ما محلی نمی گذارد. دختر زیاد غمزه دارد.
 
چِچِل دُم کولاک مِرِه چَفتِه کانِه
آب از آبریزگاه ناودان خانه من را خیس می کند.
 
به متن اصلی اضافه شده است:
{پدر سوخته کیجا خو مارِه مانِه
دختر پدر سوخته مثل مادرش است.
 
پدر سوخته کیجا، دَر وا نوکانِه
دختر پدر سوخته در را باز نمی کند. }
 
دو دَستانُم  سَرِ دالان بُمانِس
دو دست من سر اول تونل مانده است.
 
دوچشمانم سر راهان بُمانِس
دو چشم من سر راه مانده است.
 
خودت گفتی سرهفته می یایی
خودت گفتی سر هفته می آیی.
 
تی خرمن کا(کاه) بُمانِس تو نُمایی
خرمن کاه تو بر جای ماند ولی تو نیامدی.
 
{من و تی عاشقی نیم راه بُمانِس
عشق  من و تو در نیمه راه مانده است}.
 
 
[1] - چشمه کیله تنکابُن یکی از رودهای پرآب و بزرگ تنکابن است که از چشمه های آب شیرین دو هزار، سه هزار و لَمرود سرچشمه می گیرد و در هر سال ماهیان آزاد دریای خزر به غیر از رودخانه شیرود و چالوس جهت تخمریزی وارد آن می شوند.
 
  

عکس: محمد ولی تکاسی(بهمن ماه 1397)

دوربین: موبایل Sumsong jabc

http://cafejok.com/wp-content/uploads/2014/10/index90.jpg

عشق پیری گر بجنبد ، پیر برنا می شود
پیر دارد تجربه ، بر دیده رعنا می شود
بوسه های آتشین چون بر لبش گردد عیان
هر کلام عاشقی ، با عشق معنا می شود
می سراید شعر را چون شاعری قهار پیر
در غزل خوانی سر آمد ،گاه خنیا می شود
عشق را او می شناسد،غمزه را صاحب نظر
گر جوآنی رفته است،با عشق دانا می شود
عندلیبان ریزه خوار سفره پیرند هنوز
دود از کنده بلنداست، کور بینا می شود
شاعر درویش را از واژه نبودبیم وترس
وصف مولايش علی، یاهو، خوانا می شود
شعر ، آرام ، در مثل گنجد اگر باور کنی
بر لب دریای شور، رقصنده درنا می شود
                                               حمید آرامیان،آرام، 24 شهریور ماه 96

پِئز پِئزو

-میلجَه پُورچه کِ توک خوانِه پِئز پِئزو

کَل اِسمال گاو پُرام بابا دِ شیر نَدَنِه

سرگالش اِمیر هم  خوشتِه گوسندِشانِ سِراگاه دِل جمعا کُرده

نیماکاگری هم دِ وَر دَکتِ

دِ نه گوسِندگالش پیدایَه، نه گاوگالش!

همه  خانه نشیرِن(خانه نشین بابان)، دِ اُشان چُم نَتَجِنِه

دِبار اُشان قوّت سِلینگاسَر دابا  اَلَن فقط اُشان چَکِنِ

اَمِه خانه دیمِ چراغ، اَمِرَره تِریکِ(تاریکِ)

دونیا می چُم میجیکِ مِیداد کَشَنِه(کنایه: سرزنش دنیا)

-میلجَه پُورچه کِ توک خوانِه پِئز پِئزو

امسال پَرتخال هم پول وَنِکِت

کشاورز رِه فقط دُو دُو دَبا

وی زحمتِ حاصِلِ یکی دیگَر بارِه

کارکردن خَر و خوردن یابو

دِبار اربابِشان، مردوم ایلجاری باردِن

اَلَن هم مُردوم دَس رنج  دلّال خواردِه  دَرِه

بَد کننده خودَش کَشِنِه

کشاورز رِه زیندگی راحت نِمَه با

هَمَش رَنج و سختی وینِه

-میلجَه پُورچه کِ توک خوانِه پِئز پِئزو

کِلّه اِسمال(کربلایی اسماعیل) هم  دِ، فوسُس ِ

وی زنِ گِه تلیک هم دَر بِمَه با ، کین نِشیر با(جاخواب بود)، پَرسال فوگوردِس(مُرد).

کِلّه اِسمال چَن بار قبرستانِ سِنگ تَوَدِبا

به ظرف زور شربت و حَبّ دِنه(قرص)،  سوزن(آمپول) وِرِه سرپا بِدَشتِن

پَرسال، مِشتی حسن بِرزیگَرِ  گُلِه هم وِگیتِن(وَتِن)

وی زاک و ذکور هَلَه اِرث و میراثَ سَر، کَسَنِ هَمرَه گفت و گو دَرِن

دونیا دل هِچّی مونِم زَئن ندارِه،  یِه روز جار شونه  یِه روزم جیر هَنِه!

هر گل بهاری یِه پئزی هم دَرِه، هر جوانی هم  یِه پیری

امروز تی هَمساده نوبَتِه  فردا هم تی دُمال موجَنِن.

وِشِم هم همیشیک خوانِه:

بَد بَدو[1]. به امروز خودَت غَرّه نوباش، شاید تی وَرَق هم، وَگِردِس(دَگِردِسِه)!

                                                                                                               محمد ولی تکاسی - پاییز سال 1397

[1] - بَد بَدو نام دیگر پرنده ای به نام بلدرچین است که در لهجه گیلکی رامسری به آن "وِشِم" می گویند و بر این باورند که معنی آواز این پرنده به صورت زیر معنی می شود: "بَد بَدو" یعنی کار بَد، بد است.